σύγκαρπος

-η, -ο / σύγκαρπος, -ον, ΝΜ

νεοελλ.

βοτ. (για γυναικώνα άνθους) αυτός που εμφανίζει συγκαρπία, αλλ. κοινόκαρπος

μσν.

(για κλαδί φυτού) αυτός που έχει κοπεί μαζί με καρπούς («σύγκαρπος μυρσίνη», Λίβ. Ροδ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -καρπός (< καρπός), πρβλ. ἐπί-καρπος].